Een mooie warme nazomer donderdag. Voor de vierde dag op rij vier ik het tropenrooster; rustig beginnen, beetje rommelen en dan langzaam de deur uit, beetje werken en later een plons in het water van de nieuwe meer. Ik neem een tussenstop in het charmante en immer naar onweerstaanbare bakluchten ruikende koffietentje “Berry” bij mij om de hoek. Peter Buwalda’s “Bonita Avenue” mag daar terug in de kast. De eerste 160 pagina’s hebben me eigenlijk geen moment echt kunnen boeien, ondanks de lovende recensies die de binnenzijde bekleden als dikke lappen bloemetjesbehang. Vandaag ruil ik het in voor een roman van Juan Gabriel Vásquez; een voor mij nog onbelezen relatief jonge Colombiaanse schrijver.
Ik bestel een cappuccino en spreid de Trouw van vandaag voor me uit. Al tijden ben ik wat ambivalent over het nieuws. Het trekt me aan te weten wat er speelt in de wereld, contact te hebben met de actuele ontwikkelingen. Tegelijkertijd bespeur ik een toenemende weerzin tegen al die berichten over geruzie, oorlog, geld, moord, doodslag, macht en schandalen. Een betere wereld begint met handelen en we kunnen kiezen voor het positieve in ons eigen leven, maar onze ogen sluiten voor de keerzijde is niet de manier. Alles heeft een keerzijde in deze wereld die we waarnemen vanuit dualiteiten (goed/slecht, licht/donker, gezond/ziek, man/vrouw, etc) en die wellicht slechts een illusie zijn.
Bijna klaar met mijn krantje dringt een driekoppig gezelschap zich een weg naar binnen. Het wordt aangevoerd door een grote dominante man met een een imposante welvaartsbuik, een glimmende kale kop die hij in voldoening ietwat hautain de hoogte in kantelt zijn neusvleugels zichtbaar bewegend. Hij gaat gekleed in een witte korte broek, roze Ralph Lauren polo en bootschoenen. In zijn kielzog de twee giegelende – schat ik in – marketing meisjes in vrolijke zomerjurkjes… hihihi, hahaha. Eentje eindigt al haar zinnen met een soort goh-wat-is-het-toch-allemaal-gezellig gehinnik. Ondertussen beent de man resoluut de zaak door en neemt de vrijheid om alles met een soort vermeende focus te observeren.
“Hoi! Kunnen we jullie helpen?” vraagt het meisje achter de bar. De man zegt: “nee dank je, we komen alleen even kijken”. “Ja” zegt het hinnikende meisje “wij hebben een eigen winkel en komen wat inspiratie opdoen”. Aha zie ik de dames achter de bar denken. “Is het goed als we ook wat foto’s nemen?”.. “Tja, dat denk ik wel hoor, das prima” zegt het meisje achter de bar.
Terwijl de man zijn glimmende neus nu zowat door de glazen deur heen duwt om te zien wat er allemaal in het aanpalende kantoortje van Strawberry Earth gebeurt, nemen de dames wat foto´s en ondertussen komen we erachter dat ze werken voor een bekende keten die landelijk verse pasta´s en koffie/serveert op de meeste grote NS stations. “Dat is inderdaad de lekkerste koffie op de stations!” zegt het meisje achter de bar enthousiast. Het compliment gaat er natuurlijk in als boter en de stemming stijgt. De grote kale man werkt zich nu al een ijsbreker langs mijn tafel naar de opgehangen theepotjes. “Kijk eens wat leuk!” zegt hij terwijl hij aan die potjes frummelt en ik de zweetvlekken op zijn achterwerk gepresenteerd krijg. “Tjonge tjonge, het is alweer warm aan het worden, ik denk dat ik mijn handdoek maar weer erbij pak” zegt de man terwijl hij inderdaad goed voorbereid als hij is een grijze badhanddoek over zijn voorhoofd haalt. Ja inderdaad hihihi, het is echt warm, ik zweet ook al!” zeggen de meisjes. “Willen jullie eventueel een glaasje water?” vraagt het meisje achter de bar?. “Nee, dat is heel vriendelijk van je, maar bedankt we gaan er weer vandoor, we moeten verder!” Een paar seconde later heeft de rust weer bezit genomen van Berry’s.
Hardop vraag ik me af wat we hier nou van moeten denken en ik kom met de meisjes achter de bar in gesprek. Tja hadden ze nou niet gewoon wat kunnen bestellen? Ja, dit voelt wel een beetje raar… Aan de andere kant, als je in ieder plekje dat je bezoekt een kop koffie moet gaan drinken dan val je op een gegeven moment ook van je sokken… zegt het meisje achter de bar. Al pratend realiseer ik mij wat er aan de hand is. Er is een scheve verhouding tussen geven en nemen. Deze club kwam om te nemen maar gaf niets terug. Hoe makkelijk en leuk was het geweest als ze iets hadden kunnen teruggeven? Bijvoorbeeld een voucher voor een gratis pasta of koffie? Het kost niets en levert onmiddellijk goodwill op en vermijdt negatief sentiment. En belangrijker: het brengt de zaak energetisch weer in balans. De relatie komt in evenwicht. Als je een beetje holistisch denkt en openstaat voor het en de ander(e) is er zoveel meer mogelijk… Waar mensen enkel hun eigen belang voor ogen houden blijven de kranten gevuld met verhalen waar we geen plezier aan beleven. En smaakt de koffie ook minder lekker.